Las het boek ‘Wat het hart kan horen’ van Jan-Philipp Sendker. Ik vind het een prachtig boek. Het gaat over een jongen die blind was geworden door staar en op latere leeftijd daaraan geopereerd werd en weer kon zien.
‘Het wezenlijke is onzichtbaar voor de ogen. Leer het wezen der dingen te bevatten. Daarbij zijn de ogen eerder hinderlijk. Ze leiden ons af en we laten ons graag verblinden!
De liefde verteerde hem niet meer, ze kluisterde hem niet niet aan zijn bed, niet aan een boomstronk. Ze maakte hem niet zwakker!
Al het geluk dat een mens kan vinden, bezat hij al. Hij beminde en werd bemind, onvoorwaardelijk!’
Bij zo’n mooi stuk tekst zoek ik dan een foto die ik er goed bij vind passen. Bij bewegende beelden zie ik een schoonheid, die ik in woorden niet kan uitdrukken. Net andersom als bovengenoemde schrijver. Maar we bedoelen denk ik hetzelfde, horen en zien met het hart.
