Ogen kijken niet, ogen ontvangen.
Sinds ik ongeveer 1,5 jaar geleden met burn-out verschijnselen ben uitgevallen uit het schijnbaar ‘normale’ leven als werkende vrouw en alleenstaande moeder, doen mijn ogen grote delen van de dag en nacht zo zeer. Het is alsof ze in brand staan. Medisch gezien is er niets aan de hand. Maar zelf voel ik hoe het me beperkt in actief zijn ‘naar buiten toe’ en word ik gedwongen om naar binnen te kijken en wordt mijn wereld letterlijk en figuurlijk kleiner.
Toen ik deze zin hoorde, wist ik dat het ging over het aanvaarden van het leven, in alle vormen, zoals het zich aandient. Ik kan wel schoonheid zien, maar ben constant in gevecht met pijn en voel daar een enorme weerstand tegen. Nu is dat niet vreemd denk ik, de meeste mensen hollen hard weg voor pijn. Het is niet fijn, ik voel me naar en enorm verdriet komt, soms heel onverwacht, als vloedgolven over me heen. Voor dat ik uitviel, waren er ook genoeg ‘vluchtroutes’ te nemen, werk, huishouden, kinderen, gezin draaiende houden, relatie, vriendinnen, mantelzorger voor mijn moeder met de ziekte van Alzheimer, financiële zorgen en noem maar op….. Nu kan ik dat allemaal niet meer en heb lange tijd een enorme weerstand (en nog wel eens) gevoeld tegen de pijn in mijn ogen, de vermoeidheid, het verdriet (van een heel leven, wat nog niet geleefd was) en merk dat ik constant aan het vechten ben tegen wat is.
Nu zit ik midden in het proces van aanvaarden, om alles waar deze burn-out mij op wijst als een vriend, een wegwijzer te zien en niet als een vijand. Dat de pijn in mijn ogen te maken heeft met de pijn die ik in het leven ervaar, is voor mij nu wel duidelijk.
Om werkelijk hier, in deze wereld, mijn leven te leven en ‘geaard’ te zijn, hoort zowel schoonheid zien, als de pijn kunnen ervaren en aanvaarden. Het kunnen beide wegwijzers zijn in mijn puzzeltocht, in hoe ik mijn ‘nieuwe’ wil gaan leiden. LEVEN!